دیگر نیست ...

شده هرگز!
دلت
مال ِکسی باشد 
که
دیگر نیست؟

     نگاهت
     سخت
     دنبال ِکسی باشد
     که
     دیگر نیست؟!

سپندارمذگان

زبان گویاى اسرار اینک که زمان سپاسگزارى از مهر و وفاى توست گنگ مى ماند. در یک سخن مى خواهم بدانى که آن دست هاى کوچک و جسم ناتوان اکنون که پرتوان شده است، یکسره تو را سپاس مى گوید.
اسفندگان روز مادر، روز زن و زمین و روز گرامیداشت همه فروزگان پسندیده و نیکوى انسانى است و اکنون شایسته است ما نیز چون نیاکان فرزانه خود این جشن فرخنده را برگزار کرده و از مهر و مهربانى همه مادران و بانوان ایران زمین سپاسگزارى کنیم و شاید روزى تمام مردمان جهان روز اسفند از ماه اسفند را روز مادر طبیعت (محیط زیست) نام نهادند.

بارون

ببـــــار ای بــــــارون ببــــــــار‎

با دلُم گریه کن، خون ببـــــار‎

در شـبهای تیره چون زلف یار‎

بهر لیلـــی چو مجنون ببــــار

ای بـــــارون‎

‎

دلا خــــون شـو خـــون ببــار‎

بر کوه و دشت و هامون ببار‎

به سرخی لبای ســـرخ یــار‎

به یــاد عاشقــای این دیـــار‎

به داغ عاشــقای بی مـــزار

ای بـــــارون‎

...حق خود می دانم

اندوه را حق خود می دانم

نه حق یتیمی که از تازیانه های نگاه کودکانه کودکان زخم خورده است...

نه حق مادری که در کنج سرای سراسر بغض سالمندان به یاد لای لای های پای گاهواره من! زمزمه می کند...

نه حق پدری که در غروب دلگرفته پاییز روی نشان دادن دستهای خالی از شادیش را به کودکان منتظرش ندارد...

نه حق جوانی که جوانیش را در مسیر تند باد راهوارهای آهنین بالانشینان بر باد می بیند...

نه حق کودکی که فال زندگی خویش را در فروش چند فال گردو جستجو می کند...

نه حق رنجدیده ای که بر تخت مریضخانه فکر فروش خانه و بیخانمانی عزیزانش رنجیده ترش کرده است...

نه حق زخم خورده ای که نه می دانست دلیل زخمش را و نه باور داشت سرخی زخمش را...

اندوه را حق خود می دانم...

که می بینم این همه را

و باز خود را انسان! می نامم...

یادی از ...

بگذار تا یادی کنیم از "آب، بابا"

سرمشق های "سیب، سینی، سوت، سارا"

 

یادی کنیم از درس و مشق کودکانه

یادی ز "دهقان فداکار  میانه"

غصه هم خواهد رفت

نه تو می مانی و نه اندوه

و نه هیچ یک از مردم این آبادی

به حباب نگران لب یک رود قسم

و به کوتاهی آن لحظه ی شادی که گذشت

غصه هم خواهد رفت...

پیوند عشق

گفتا که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم

گفتا اگر بیند کسی، گفتم که حاشا می کنم

 

Mother

Blessed is your face

Blessed is your name

 

My beloved

Blessed is your smile
Which makes my soul want to fly

 

My beloved

All the nights

And all the times

That you cared for me

 

But I never realised it
And now its too late
Forgive me

Now Im alone filled with so much shame

For all the years I caused you pain

If only I could sleep in your arms again

Mother Im lost without you

You were the sun that brightened my day
Now whos going to wipe my tears away
If only I knew what I know today

Mother Im lost without you

مادر

 

مادرم ‏ مادرم ‏ مادرم ‏ مادرم  

..

بزرگ شدیم ‏ ... و فهمیدیم که دارو آبمیوه نبود ..

بزرگ شدیم ... و فهمیدیم بابابزرگ دیگر هیچگاه باز نخواهد گشت همانطور که مادر گفته بود ..

بزرگ شدیم ... و فهمیدیم چیزهایی ترسناک تر از تاریکی هم هست ... 

بزرگ شدیم ... به اندازه ای که فهمیدیم پشت هرخنده مادرم هزار گریه بود .. و پشت هر قدرت پدرم یک بیماری نهفته بود ...

بزرگ شدیم ... ویافتیم که مشکلاتمان دیگر با یک شکلات،یک لباس یا کیف حل نمی شود ... 

و اینکه والدیمان دیگر دستهایمان را برای عبور از جاده نخواهند گرفت ، ویا حتی برای عبور از پیج و خم های زندگی ... 

بزرگ شدیم ... و فهمیدیم که این تنها ما نبودیم که بزرگ شدیم،بلکه والدین ماهم همراه با ما بزرگ شده اند ، و چیزی نمانده که بروند

ویا هم اکنون رفته اند ...   

نسیم نوروز

باز نسیم نوروز تازیانۀ خود را بر شاخه های خمودۀ  درختان می نوازد.

                                                               و چه خوش می نوازد این نسیم...

چه خوش زخمهایی پدیدار می شود از کوبه های این تازیانه بر پیکر نیمه خواب زمین و زمان

         چه زخمهای شیرینی !