ظهر تابستان است...
- يكشنبه, ۲۶ خرداد ۱۳۹۲، ۱۲:۰۰ ب.ظ
سایه ها می دانند، که چه تابستانی است...
کودکان احساس،جای بازی اینجاست...
دشتهایی چه فراخ
کوههایی چه بلند
در گلستانه چه بوی علفی می آمد
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم...
پی خوابی شاید...
پی نوری، ریگی، لبخندی...
پشت هیچستانم!
پشت هیچستان جایی است...
پشت هیچستان رگهای هوا، پر قاصدهایی است
که خبر می آرند، از گل واشدۀ دورترین بوتۀ خاک...
آدم اینجا تنهاست...
و در این تنهایی، سایۀ نارونی تا ابدیت جاریست...
به سراغ من اگر می آیید
نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد...
چینی نازک تنهایی من!
کفشهایم کو؟
چه کسی ود صدا زد «سهراب» ؟
آشنا بود صدا مثل هوا با تن برگ...
بوی هجرت می آید...
بالش من پر آواز پر چلچله هاست
باید امشب بروم...
من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم...
حرفی از جنس زمان نشنیدم
هیچ چشمی عاشقانه به زمین خیره نبود
کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد
هیچ کس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت
باید امشب بروم...
باید امشب چمدانی را
که به اندازۀ پیراهن تنهایی من جا دارد بردارم
و به سمتی بروم
که درختان حماسی پیداست...
رو به آن وسعت بی واژه که همواره مرا می خواند
یک نفر باز صدا زد «سهراب»!
کفشهایم کو؟
پشت تبریزیها
غفلت پاکی بود، که صدایم می زد
پای نی زاری ماندم...باد می آمد...گوش دادم...
چه کسی با من حرف می زد؟
سوسماری لغزید...
راه افتادم...
یونجه زاری سر راه
بعد جالیز خیار
بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک...
لب آبی گیوه ها را کندم...و نشستم
پاها در آب...
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوی سر رسد از پس کوه
آب را گل نکنیم...
شاید این آب روان می رود پای سپیداری،تا فرو شوید اندوه دلی
دست درویشی شاید نان خشکیده فرو برده در آب...
مردم بالادست، چه صفایی دارند
چشمه هاشان جوشان...گاوهاشان شیرافشان باد...
من ندیدم دهشان
بی گمان در ده بالادست، چینه ها کوتاه است
مردمش می دانند، که شقایق چه گلی است
بی گمان آنجا آبی، آبی است...
مردمان سر رود، آب را می فهمند
گل نکردندش، گل نکردندش
ما نیز آب را گل نکنیم
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ، هیچ، هیچ...
می چرد گاوی در کرت
ظهر تابستان است
سایه ها می دانند، که چه تابستانی است...
سایه هایی بی لک
گوشه ای روشن و پاک
کودکان احساس،جای بازی اینجاست...
زندگی خالی نیست...
مهربانی هست...
سیب هست...
ایمان هست...
آری...
تا شقایق هست، زندگی باید کرد...
در دلم چیزی هست، مثل یک بیشۀ نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم، که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، برسم تا سر کوه...
دورها آوایی است...
که مرا می خواند...
زنده یاد سهراب سپهری
